Şayet sabr olmasaydı, Allah için din uğrunda cihad etmenin alanı, bir idealler mezarlığına dönüşürdü. (Uzak düşen ve ayrı kalan kardeşlerin, buluşma, görüşme, kucaklaşma ve birbirlerine kavuşma zamanı olan Hacc’ın bu dünyevî kongresi bomboş kalırdı.) Gece yarıları yükselen halvet övgülerinin şayiaları ve tatlı mırıltıları susardı. (Nefs ile cihad, nefs ile cihadın deneme alanı, yani isteyerek oruç tutma, imsak… hepsi donuklaşırdı.) İslâm toplumunun ekonomik damarları kurur ve Allah yolunda infak terkedilmiş olurdu.
Yine eğer sabr olmasaydı, İslâm’ın bütün ahlâkî ve ilmî değerleri, takva, emanet, sıdk ve haramlardan sakınma terk edilir, çalışmaya, çabalamaya ve amel etmeye muhtaç olan insanlık ve dinin her bölümünün özü, bu temel şartlardan mahrum kalırdı.
