“Zamanın hoyrat rüzgârında yitirilmiş bir hayatın öyküsüdür bu. Zamanı dilsiz, mekânı kimsesiz bırakan bir sessizliğin tarifidir belki de. Giden gitmiştir. Kalanların vay haline! Yalnızlığın parmak uçlarında eriyen bir damla şebnem gibi, zamanın umarsız gel gitlerinde eskiyip durmaktadır kalanlar. Gitmek mi zor kalmak mı bilinmez ama gidenlerle kalanların tercihlerinde çocuk olmak çok zor biliyorum…
Belki denizsiz bir kasabada, belki martıların titremediği iklimlerde, belki de yine bu şehirde… Tıpkı ilk karşılaştığımız günkü gibi, farkında olmadan tanıdık, birbirine aşina bakışlarda… Ama bir gün mutlaka karşılaşır gidenlerle kalanlar. Oysa çocuklar… Bir yanı yarım kalmış bir hayatın mahpusluğunu paylaşırlar…”
“ATEŞTE AÇAN ÇİÇEKLER”işte böylesine dramatik bir hayatın, belki de hayatların hikâyesidir. Yıkılmış bir yuva ateşse, o yuvanın odunda yananlar her zaman çocuklar olmaz mı? Evet bu sorunun cevabını annesiz veya babasız kalan çocuklar çok iyi bilir. O zaman yıkılan bir hayatın konu edildiği bir serüvene var mısınız?
